Η σεροτονίνη λειτουργεί κατευναστικά στον οργανισμό σε αντίθεση με την ντοπαμίνη και τη νορεπινεφρίνη που δημιουργούν εγρήγορση. Η έλλειψη της θεωρείται υπεύθυνη για ένα πλήθος διαταραχών όπως την κατάθλιψη, την βουλιμία, την ανορεξία, τις φοβίες, το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου, την αϋπνία, τις ημικρανίες, την διπολική διαταραχή, τις αυτοκτονικές τάσεις κ.ά.
Μπορεί να παραχθεί φυσικά από τον οργανισμό μας με την κατανάλωση ζάχαρης ή υδατανθράκων. Βρίσκεται σε μεγαλύτερο βαθμό στον γαστρεντερικό σωλήνα και στην κυκλοφορία του αίματος.
Λόγω του ότι σχετίζεται με την ρύθμιση της διάθεσης, χρησιμοποιείται σε αντικαταθλιπτικά φάρμακα, τα οποία προστατεύουν την ήδη υπάρχουσα στον οργανισμό σεροτονίνη από την καταστροφή, όμως σε υψηλές δόσεις ή σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές παρενέργειες και μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο, μία κατάσταση που ονομάζεται "Σύνδρομο Σεροτονίνης". Ψυχοτρόπα φάρμακα όπως το LSD ή το Ecstasy (MDMA) διεγείρουν τους υποδοχείς της σεροτονίνης προκαλώντας συναισθήματα ευφορίας ή ενσυναίσθησης.
Τα συμπτώματα του συνδρόμου σεροτονίνης περιλαμβάνουν: υπερκινητικότητα, τρόμο, σύγχυση, εφίδρωση, αυξημένη αρτηριακή πίεση, ταχυκαρδία, ταχύπνοια, μυϊκές συσπάσεις και σε κάποιες περιπτώσεις πυρετό.
Το βασικό δομικό στοιχείο της σεροτονίνης είναι ένα αμινοξύ, η τρυπτοφάνη, την οποία συνθέτει ο οργανισμός αλλά και προσλαμβάνει από τροφές. Οι τροφές που περιέχουν σεροτονίνη είναι η σοκολάτα (πολύ περισσότερο η μαύρη σοκολάτα), οι μπανάνες, τα καρύδια, το ψωμί, τα ζυμαρικά, τα ρεβίθια, ο λιναρόσπορος, ο ανανάς, τα πουλερικά και τα ψάρια.
Η τρυπτοφάνη μετατρέπεται στον οργανισμό σε σεροτονίνη χάρη σε κάποια ένζυμα, τα οποία ονομάζονται υδροξαλάσες της τρυπτοφάνης αλλά και με την βοήθεια της Βιταμίνης C.
Η σεροτονίνη ανακαλύφθηκε το 1948 από τους Maurice Rapport, Arda Green και Irvine Page.
